Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

To be... or not to be...


Δεν ξέρω πως μου κόλλησε στο μυαλό πριν από λίγο καιρό, να φτιάξω ένα κρανίο από πηλό. Έψαξα και βρήκα μερικές εικόνες στο internet για να δω τη δομή και αν θα μπορούσα να το φτιάξω. Μου φάνηκε δύσκολο να το πετύχω, γιατί δεν είναι ολοστρόγγυλο το σχήμα και αφού δεν έχω καλούπι, σκέφτηκα ότι μάλλον θα μου βγεί μια μάζα απροσδιορίστου ταυτότητας...
Το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, και μια Κυριακή, παίρνω ένα πακέτο από πηλό, μερικές εφημερίδες και λέω θα το προσπαθήσω και ό,τι γίνει. Αν δω ότι δεν πετυχαίνει, θα το κάνω κάτι άλλο...


Έπλασα λίγη ώρα τον πηλό στα χέρια μου για να μαλακώσει, μετά τον άνοιξα, σαν να ανοίγω φύλλο για πίτα και τον έβαλα επάνω στη μάζα από εφημερίδες. Όπως το κράτησα ανάμεσα στα δυό μου χέρια, μου φάνηκε σαν να δημιουργήθηκε μόνο του! Ήταν τόσο απλό, πίεσα τους αντίχειρές μου που ήταν στη θέση των ματιών, ενώ τα άλλα δάχτυλα αγκάλιασαν το υπόλοιπο κρανίο και έγινε στρογγυλό.


Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν η γνάθος. Έπρεπε να ξεφύγει από το υπόλοιπο σχήμα και να κατεβει λίγο πιο κάτω. Με λίγη προσπάθεια, κάπως το κατάφερα.
Όσες ώρες τον παίδευα, δεν έβγαλε άχνα. Πολύ συνεργάσιμο το αγόρι. Κι όσο έκανα διάλειμμα για φαΐ, αυτός περίμενε υπομονετικά να του διορθώσω την οδοντοστοιχία. Αλλά κι εγώ έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Ένα - ένα τοποθέτησα τα δόντια του, κανονική εμφύτευση.

Τον άφησα επάνω στο τραπέζι για να στεγνώσει μερικές μέρες αλλά εν τω μεταξύ προέκυψε και το θέμα του ονόματος, η ώρα της βάφτισης. Μου ήρθαν διάφορα ονόματα στο μυαλό: Βαγγέλης, Τάσος, Μήτσος, με επικρατέστερο το Σωτήρης.
Μια μέρα πέρασε μια φίλη μου για καφέ κι εκεί που μιλούσαμε για ταινίες και διάφορα άλλα, έγινε η νονά. Το όνομα αυτού: Βενέδικτος (από το γνωστό, πλέον, κόλλημά μου). Έτσι, αφήσαμε πίσω τα "λαϊκά" ονόματα και ανεβήκαμε επιπεδο!



Με προβλημάτισε, όμως, το χρώμα. Να το κάνω μαύρο κι άραχνο, να το κάνω ένα έντονο χρώμα αλλά τελείως άσχετο με οτιδήποτε άλλο στο χώρο, να το αφήσω άσπρο και να χαθεί τελείως πάνω στο άσπρο φόντο...?
Τελικά, αφού το 'κάνα που το 'κανα το εγχείρημα, αποφάσισα να το κάνω ολοκληρωμένο: φυσικό χρώμα για τον Βενέδικτο! Πινέλα, σφουγγαράκια και ακρυλικά χρώματα. Αρχικά πέρασα 2 χέρια όλο το κρανίο ένα "κοκαλί" χρώμα, δηλαδή ανοιχτό μπεζ-εκρού. Μετά, με ένα σφουγγαράκι και πολύ νερωμένο σκούρο καφέ χρώμα πέρασα τις εγκοπές, όπως τα δόντια του και κάποια σημάδια στο κρανίο από μάχες ( ! ) και σκούπισα την επιφάνεια για να εμφανιστεί και παλι το εκρού του νεκρού.


Αχ, λάθος καριέρα ακολούθησα. Θα μπορούσα να μεγαλουργήσω σαν γλύπρτια (τρέμε Μιχαήλ Άγγελε) ή ακόμη και σαν ορθοδοντικός (τρέμε... κόσμε!). Χαραμίζομαι βρε παιδί μου...

Αυτό είναι το καλό του προφιλ.

Μαζί με τα κηροπήγια της προηγούμενης ανάρτησης, ένα χειροποίητα βιβλιοδετημένο βιβλίο και την κάσα στοιχειοθεσίας, ετοίμασα την ανοιξιάτικη διακόσμηση για το τζάκι μου!


Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Candle holders

Πάντα ήθελα να πάρω ψηλά κεριά για το σπίτι μου, αλλά ποτέ δεν είχα τα κατάλληλα κηροπήγια. Αφού κάποια στιγμή αποφάσισα και πήρα τα κεριά, είπα να δοκιμάσω να φτιάξω απλά, μικρά κηροπήγια με λίγο πηλό που είχε περισσέψει από παλιότερες κατασκευές.
Δεν έβρισκα κάτι κατάλληλο για να το χρησιμοποιήσω σαν καλούπι, οπότε ψάξε-ψάξε, βρήκα ένα μικρό ρολό από πολύ χοντρό χαρτόνι και κόβοντάς το στη μέση, ήταν ότι έπρεπε για δυο βάσεις. Το δύσκολο σε όλη τη διαδικασία, ήταν να κόψω το ρολό στη μέση. Τόσο χοντρό και σκληρό χαρτόνι, σαν ξύλο! Αφού κάποια στιγμή το κατάφερα, πήρα όσο πηλό είχα και έκανα μια κυκλική βάση και στο κέντρο της πίεσα από ένα κομμάτι ρολό και το άφησα να στεγνώσει για μερικές μέρες.


Έτριψα όλη την επιφάνεια με ένα λεπτό γυαλόχαρτο και άρχισα να το βάφω με ένα σφουγγάρι, προσπαθώντας να δημιουργήσω ένα degrade (ή ombre αν προτιμάτε). Ξεκίνησα με λευκό χρώμα (ακρυλικό) από το επάνω μέρος, καταλήγοντας σε (τι άλλο) γκρί.

Αφού στέγνωσαν όλα τα χέρια χρώματος, έβαλα με το δάχτυλο σε τυχαία σημεία λίγη κόλλα κοντά στο "στόμιό" του και κόλλησα κομμάτια από φύλλο ασημιού. Αυτό ήταν, έτοιμα!


Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Wall of f(r)ame!


Από τότε που είδα αυτό το υπνοδωμάτιο, πριν ακόμη μετακομίσω, ήξερα πώς ήθελα να το διακοσμήσω. Ήθελα να φτιάξω έναν τοίχο με κορνίζες, πολλές, διαφορετικές και η κάθε μία να σημαίνει κάτι για μένα. Δεν ήθελα να κορνιζάρω απλά κάτι που βρήκα στο ιντερνετ, ή κάτι που θα αγόραζα μόνο γι' αυτόν τον λόγο. Ήθελα να το κάνω πιο δικό μου. Αποφάσισα να κρεμάσω μόνο αναμνηστικά από ταξίδια και χειροποίητα δώρα που μου έχουν φτιάξει φίλοι μου!

Μια μέρα, λοιπόν, έβαλα μουσική, έφτιαξα καφέ, πήρα 2-3 κουλουράκια φουντουκιού (χορηγία μιας φίλης μου) κι έβγαλα στη φόρα όλες τις κορνίζες που είχα στα χέρια μου. Από τις πιο ευτελείς (όπως αυτές οι πλαστικές) μέχρι και τις πιο περιποιημένες που έγιναν μετά από παραγγελία πρίν πολλά πολλά χρόνια. Άνοιξα όλα τα κουτιά των εκδρομών (αυτά που ντύνω κατά καιρούς) και κοίταξα ένα-ένα όλα τα πράγματα που έχω κρατημένα από τα ταξίδια.


Εισητήρια από μέσα μαζικής μεταφοράς, διαφημιστικές κάρτες από καφέ, μπαράκια, μουσεία, χάρτινα σουπλά από εστιατόρια, πινακίδες κυκλοφορίας ποδηλάτων και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Μετά από πολλές ώρες και πολλές αλλαγές, άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου το πλάνο. Μερικές κορνίζες έπρεπε να βαφτούν για να συνδυαστούν με το περιεχόμενο και κάποιες άλλες ήταν έτοιμες. Βρήκα και τα αντίστοιχα πασπαρτού, κόψε, βάψε, κόλλησε, έφτασα σε ένα καλό σημείο.
Είχα έτοιμα αρκετά καδράκια οπότε έπρεπε να αποφασίσω πώς θα τα κρεμάσω. Μέτρησα όλα τα κάδρα, έκανα κάποια πρόχειρα σχέδια, πολλές παραλλαγές και κάπως κατέληξα.


Φώναξα και βοήθεια για το κρέμασμα και άρχισαν οι τρύπες. Στην πορεία, είδαμε ότι κάποιες κορνίζες δεν ταίριαζαν πολύ με το ύφος των υπολοίπων και δυστυχώς έμειναν "εκτός τοίχου", όπως η πολύ αγαπημένη μου Judith του Klimt που έφερα από τη  Βιέννη. Και τι ωραία που ταίριαξε με την κορνίζα που έκλεψα από τη μαμά μου...
Ξεκίνησα να κρεμάω τις κορνίζες από το κέντρο του τοίχου πάνω από το κρεβάτι και να απλώνομαι σταδιακά δεξιά, αριστερά και επάνω. Μετά από μερικούς μήνες, συμπλήρωσα μερικές ακόμη και πλέον χαίρομαι τόσο πολύ με αυτόν τον τοίχο, που κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτιο για 1-2 λεπτά κάθομαι και τον χαζέυω. Το καλό, όμως, είναι ότι δεν τελειώνει εδώ η διακόσμηση. Χώρος υπάρχει και μπορώ να συμπληρώνω με αναμνήσεις από τα επόμενα ταξίδια και με τις επόμενες δημιουργίες των φίλων μου!
Για μένα, αυτό είναι "Wall of fame"!





Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Totally & completely Sherlocked...

Τον λατρεύω!
Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή τα πράγματα...


Πάντα μου άρεσε ο Sherlock Holmes και είχα διαβάσει κάποια βιβλία, είχα δεί ταινίες κλπ. Πριν λίγους μήνες, όμως, κι ενώ διάβαζα μερικά από τα διηγήματα έπεσε στα χέρια μου τυχαία, μια τηλεοπτική σειρά του BBC. O Sherlock Holmes, λέει, που ζεί στο σημερα. Ε, όχι, σκέφτομαι, αυτό δε γίνεται! Γίνεται να δείς τον διάσημο ντετέκτιβ, χωρίς άμαξα, χωρίς την πίπα του και τον χαμηλό φωτισμό του παλιού Λονδίνου;
Είδα το πρώτο επεισόδιο, καλογυρισμένο, γρήγορο, με ωραία πλοκή και πολύ έξυπνες αναφορές στα βιβλία του Arthur Conan Doyle. Aλλά δε μου άρεσε ο πρωταγωνιστής. Με τίποτα! Τελοσπάντων, έκανα την καρδιά μου πέτρα και είδα και το δεύτερο επεισόδιο. Καλά, δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα σκέφτομαι... Και βλέπω και το τρίτο... μμμ σαν καλός μου φαίνεται...
Να μην τα πολυλογώ, όχι απλά τα είδα όλα, αλλά έχω εθιστεί! Κι όχι μόνο στη συγκεκριμένη σειρά (που την είδα ήδη 2 φορές) αλλά και με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή: Benedict Cumberbatch. Τον λατρεύω! Δεν ξέρω τι έχω πάθει, γιατί δε συνηθίζω να κολλάω με σειρές και ηθοποιούς, αλλά με χτύπησε! Μαλλον ήρθε η ώρα να ζήσω την εφηβεία που δεν έζησα...
Και τι μπορώ να κάνω με τον Benedict / Sherlock; Χειροτεχνία!
Βρήκα ένα προφίλ του στο ίντερνετ, το τύπωσα και έκοψα το περίγραμμά του. Μια μονόχρωμη μπλούζα, μαύρο νήμα κεντήματος και ξεκινάμε.


Με ένα μολύβι σχεδίασα το περίγραμμα πάνω στην μπλούζα και ξεκίνησα με το νήμα να κάνω το περίγραμμα.


Δυστυχώς το ύφασμα επειδή ήταν μακό ξεχείλωνε εύκολα στα σημεία που περνούσα τη βελόνα και σε κάποια σημεία μου ξέφευγε, αλλά έκανα ότι μπορούσα...


Νομίζω απέκτησα αγαπημένη μπλούζα!