Wall of f(r)ame!

Από τότε που είδα αυτό το υπνοδωμάτιο, πριν ακόμη μετακομίσω, ήξερα πώς ήθελα να το διακοσμήσω. Ήθελα να φτιάξω έναν τοίχο με κορνίζες, πολλές, διαφορετικές και η κάθε μία να σημαίνει κάτι για μένα. Δεν ήθελα να κορνιζάρω απλά κάτι που βρήκα στο ιντερνετ, ή κάτι που θα αγόραζα μόνο γι' αυτόν τον λόγο. Ήθελα να το κάνω πιο δικό μου. Αποφάσισα να κρεμάσω μόνο αναμνηστικά από ταξίδια και χειροποίητα δώρα που μου έχουν φτιάξει φίλοι μου!

Μια μέρα, λοιπόν, έβαλα μουσική, έφτιαξα καφέ, πήρα 2-3 κουλουράκια φουντουκιού (χορηγία μιας φίλης μου) κι έβγαλα στη φόρα όλες τις κορνίζες που είχα στα χέρια μου. Από τις πιο ευτελείς (όπως αυτές οι πλαστικές) μέχρι και τις πιο περιποιημένες που έγιναν μετά από παραγγελία πρίν πολλά πολλά χρόνια. Άνοιξα όλα τα κουτιά των εκδρομών (αυτά που ντύνω κατά καιρούς) και κοίταξα ένα-ένα όλα τα πράγματα που έχω κρατημένα από τα ταξίδια.

Εισητήρια από μέσα μαζικής μεταφοράς, διαφημιστικές κάρτες από καφέ, μπαράκια, μουσεία, χάρτινα σουπλά από εστιατόρια, πινακίδες κυκλοφορίας ποδηλάτων και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Μετά από πολλές ώρες και πολλές αλλαγές, άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου το πλάνο. Μερικές κορνίζες έπρεπε να βαφτούν για να συνδυαστούν με το περιεχόμενο και κάποιες άλλες ήταν έτοιμες. Βρήκα και τα αντίστοιχα πασπαρτού, κόψε, βάψε, κόλλησε, έφτασα σε ένα καλό σημείο.
Είχα έτοιμα αρκετά καδράκια οπότε έπρεπε να αποφασίσω πώς θα τα κρεμάσω. Μέτρησα όλα τα κάδρα, έκανα κάποια πρόχειρα σχέδια, πολλές παραλλαγές και κάπως κατέληξα.

Φώναξα και βοήθεια για το κρέμασμα και άρχισαν οι τρύπες. Στην πορεία, είδαμε ότι κάποιες κορνίζες δεν ταίριαζαν πολύ με το ύφος των υπολοίπων και δυστυχώς έμειναν "εκτός τοίχου", όπως η πολύ αγαπημένη μου Judith του Klimt που έφερα από τη  Βιέννη. Και τι ωραία που ταίριαξε με την κορνίζα που έκλεψα από τη μαμά μου...
Ξεκίνησα να κρεμάω τις κορνίζες από το κέντρο του τοίχου πάνω από το κρεβάτι και να απλώνομαι σταδιακά δεξιά, αριστερά και επάνω. Μετά από μερικούς μήνες, συμπλήρωσα μερικές ακόμη και πλέον χαίρομαι τόσο πολύ με αυτόν τον τοίχο, που κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτιο για 1-2 λεπτά κάθομαι και τον χαζέυω. Το καλό, όμως, είναι ότι δεν τελειώνει εδώ η διακόσμηση. Χώρος υπάρχει και μπορώ να συμπληρώνω με αναμνήσεις από τα επόμενα ταξίδια και με τις επόμενες δημιουργίες των φίλων μου!
Για μένα, αυτό είναι "Wall of fame"!