To be... or not to be...

Δεν ξέρω πως μου κόλλησε στο μυαλό πριν από λίγο καιρό, να φτιάξω ένα κρανίο από πηλό. Έψαξα και βρήκα μερικές εικόνες στο internet για να δω τη δομή και αν θα μπορούσα να το φτιάξω. Μου φάνηκε δύσκολο να το πετύχω, γιατί δεν είναι ολοστρόγγυλο το σχήμα και αφού δεν έχω καλούπι, σκέφτηκα ότι μάλλον θα μου βγεί μια μάζα απροσδιορίστου ταυτότητας...
Το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, και μια Κυριακή, παίρνω ένα πακέτο από πηλό, μερικές εφημερίδες και λέω θα το προσπαθήσω και ό,τι γίνει. Αν δω ότι δεν πετυχαίνει, θα το κάνω κάτι άλλο...

Έπλασα λίγη ώρα τον πηλό στα χέρια μου για να μαλακώσει, μετά τον άνοιξα, σαν να ανοίγω φύλλο για πίτα και τον έβαλα επάνω στη μάζα από εφημερίδες. Όπως το κράτησα ανάμεσα στα δυό μου χέρια, μου φάνηκε σαν να δημιουργήθηκε μόνο του! Ήταν τόσο απλό, πίεσα τους αντίχειρές μου που ήταν στη θέση των ματιών, ενώ τα άλλα δάχτυλα αγκάλιασαν το υπόλοιπο κρανίο και έγινε στρογγυλό.

Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν η γνάθος. Έπρεπε να ξεφύγει από το υπόλοιπο σχήμα και να κατεβει λίγο πιο κάτω. Με λίγη προσπάθεια, κάπως το κατάφερα.
Όσες ώρες τον παίδευα, δεν έβγαλε άχνα. Πολύ συνεργάσιμο το αγόρι. Κι όσο έκανα διάλειμμα για φαΐ, αυτός περίμενε υπομονετικά να του διορθώσω την οδοντοστοιχία. Αλλά κι εγώ έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Ένα - ένα τοποθέτησα τα δόντια του, κανονική εμφύτευση.

Τον άφησα επάνω στο τραπέζι για να στεγνώσει μερικές μέρες αλλά εν τω μεταξύ προέκυψε και το θέμα του ονόματος, η ώρα της βάφτισης. Μου ήρθαν διάφορα ονόματα στο μυαλό: Βαγγέλης, Τάσος, Μήτσος, με επικρατέστερο το Σωτήρης.
Μια μέρα πέρασε μια φίλη μου για καφέ κι εκεί που μιλούσαμε για ταινίες και διάφορα άλλα, έγινε η νονά. Το όνομα αυτού: Βενέδικτος (από το γνωστό, πλέον, κόλλημά μου). Έτσι, αφήσαμε πίσω τα "λαϊκά" ονόματα και ανεβήκαμε επιπεδο!

Με προβλημάτισε, όμως, το χρώμα. Να το κάνω μαύρο κι άραχνο, να το κάνω ένα έντονο χρώμα αλλά τελείως άσχετο με οτιδήποτε άλλο στο χώρο, να το αφήσω άσπρο και να χαθεί τελείως πάνω στο άσπρο φόντο...?
Τελικά, αφού το 'κάνα που το 'κανα το εγχείρημα, αποφάσισα να το κάνω ολοκληρωμένο: φυσικό χρώμα για τον Βενέδικτο! Πινέλα, σφουγγαράκια και ακρυλικά χρώματα. Αρχικά πέρασα 2 χέρια όλο το κρανίο ένα "κοκαλί" χρώμα, δηλαδή ανοιχτό μπεζ-εκρού. Μετά, με ένα σφουγγαράκι και πολύ νερωμένο σκούρο καφέ χρώμα πέρασα τις εγκοπές, όπως τα δόντια του και κάποια σημάδια στο κρανίο από μάχες ( ! ) και σκούπισα την επιφάνεια για να εμφανιστεί και παλι το εκρού του νεκρού.

Αχ, λάθος καριέρα ακολούθησα. Θα μπορούσα να μεγαλουργήσω σαν γλύπρτια (τρέμε Μιχαήλ Άγγελε) ή ακόμη και σαν ορθοδοντικός (τρέμε... κόσμε!). Χαραμίζομαι βρε παιδί μου...

Αυτό είναι το καλό του προφιλ.

Μαζί με τα κηροπήγια της προηγούμενης ανάρτησης, ένα χειροποίητα βιβλιοδετημένο βιβλίο και την κάσα στοιχειοθεσίας, ετοίμασα την ανοιξιάτικη διακόσμηση για το τζάκι μου!