Όταν μετακόμισα σ' αυτό το σπίτι, είχα μεγάλη χαρά που είχε τζάκι. Το σπίτι βέβαια είναι μικρό για να έχει τζάκι, αλλά έτυχε να είμαι σ' αυτήν την πλευρά της πολυκατοικίας, κι ακόμη κι αν δεν προλαβαίνω να το ανάβω, είναι ένα στοιχείο που μου αρέσει στο χώρο.
Το πρόβλημά μου από την αρχή, όμως, ήταν το στυλ του. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ "φορτωμένο" από κατασκευής, αλλά είχε αντί πέτρας, πλακάκια που έμοιαζαν με πέτρα και αυτό που δεν μου ταίριαζε καθόλου, ήταν τα χρώματα. Ροδακινί-σομόν και βεραμάν! Και τα υποτιθέμενα πυρότουβλα που επίσης δεν ήταν πυρότουβλα, αλλά κάτι άλλο (κακό)βαμμένο στο χρώμα του πυρότουβλου, συμπλήρωναν την εικόνα.
Καθόμουν τα βράδια στον καναπέ και αντί να βλέπω τηλεόραση, το μάτι μου κολλούσε στο τζάκι... πόσο δε μου άρεσε... Για να τα ξηλώσω και να τα αλλάξω, ούτε λόγος.
Πέρασε ο πρώτος χρόνος έτσι και μετά από μια μίνι έρευνα, αποφάσισα να το βάψω. Αυτή ήταν δουλειά καλοκαιριού και μάλιστα της καλοκαιρινής άδειας.
Πήρα αστάρι και πλαστικό χρώμα σε λευκό (τι άλλο!) και είχα και λίγο μαύρο. Κάλυψα όλες τις επιφάνειες που δεν ήθελα να βάψω, με χαρτιά και χαρτοταινίες. Ξέχασα να σας πω ότι τα "ράφια" (δεν ξέρω πώς είναι η σωστή ορολογία) είναι από μάρμαρο και μου είπαν ότι καλύτερα είναι να μην τα βάψω. Καλύφθηκαν κι αυτά και πέρασα ένα χέρι αστάρι όλες τις επιφάνειες. Αφού πέρασαν οι ώρες και στέγνωσε, ξεκίνησα με ένα λεπτό πινέλο βάφοντας τους αρμούς και μετά με ένα πιο φαρδύ τις πέτρες. Έβγαλα κι ένα γκρι χρώμα για τα πυρότουβλα και μόλις πέρασα το πρώτο χέρι, μεγάλη χαρά με πλημμύρισε! Ναι, μου άρεσε! είναι όπως το φανταζόμουν!
Την επόμενη μέρα, πέρασα και το δέυτερο χέρι σε όλα και όταν στέγνωσε κι αυτό, έβγαλα όλα τα χαρτιά και τις χαρτοταινίες και ήμουν υπερευχαριστημένη!
Τώρα μπορώ να το στολίζω όπως θέλω...
Κάθομαι στον καναπέ και πάλι το μάτι μου κολλάει στο τζάκι (ναι, δεν βλέπω πολύ τηλεόραση), αλλά τώρα το κοιτάω και μου αρέσει τόσο πολύ, άλλαξε όλος ο χώρος
Κι επιτέλους έκανα κι εγώ το before-after post μου!